Podobnie jak wiele innych, mitycznych miejsc, Góra Targon przyciąga wielu marzycieli, szaleńców i poszukiwaczy przygód. Ci, którzy przetrwają zabójczą wspinaczkę, dowiedzą się, że niebo wokół Góry Targon pełne jest ciał niebieskich – słońca i księżyców, konstelacji, planet, przemierzających mrok ognistych komet, a także interesujących układów gwiazd. Żyjący u podnóża ludzie wierzą, że są to aspekty dawno zaginionych gwiezdnych istot – stworzeń, których wiek i potęga wymykają się ludzkiemu rozumieniu.

Jakie niespodzianki kryje Góra Targon?

Góra Targon to najpotężniejszy szczyt w Runeterze – to ogromna, wyprażona słońcem skała pośród szczytów niemających sobie równych pod względem wielkości. Położona z dala od cywilizacji Góra Targon jest niemalże niedostępna – w jej pobliże docierają wyłącznie najbardziej zdeterminowani.

Na temat tego szczytu krąży wiele legend, począwszy od opowieści o gniewnych wojownikach obdarzonych niezwykłymi mocami, a skończywszy na fantastycznych opowieściach o bóstwach i ich niebiańskich siedzibach, które spadły na ziemię, dając początek górze. Niektóre podania głoszą nawet, że jest ona w rzeczywistości tytanem śpiącym od czasów starożytności.

Podobnie jak wiele innych, mitycznych miejsc, Góra Targon przyciąga wielu marzycieli, szaleńców i poszukiwaczy przygód. Ci, którzy przetrwają pełną mozolną podróż, witani są jako pielgrzymi przez przedstawicieli rozproszonych, plemiennych społeczności, jakie rozbiły obozowiska u podnóża tego olbrzyma.

To właśnie tutaj zmęczony podróżny dowiaduje się o plemionach, takich jak Rakkor, które od tysiącleci stawiają czoła nieprzyjaznemu klimatowi tych niegościnnych ziem. Lud ten łączy wierzenie, iż zamieszkiwanie w cieniu tych olbrzymich skalnych struktur zostało im nakazane przez tajemnicze siły. Ich cel oraz tożsamość ich twórcy – jeśli przyjąć, że takowe w ogóle istnieją – pozostają zagadką, albowiem śmiertelnicy nigdy nie poznają umysłów zaginionych stworzycieli tej góry. Stanowi ona ważny punkt wielu różnych wierzeń, wszystkie one powiązane są jednak z Solari – kultem słońca, będącym dominującą religią w tej krainie. Najwyższa świątynia Solari położona jest na wschodnim stoku góry, a jedyna prowadząca do niej droga wiedzie kolejno przez chwiejne mosty linowe, rozciągające się nad przepastnymi kanionami, kręte schody wykute w skale, a także wąskie półki, wystające ze ścian pokrytych pradawnymi symbolami oraz olbrzymich rozmiarów podobiznami.

Niektórzy śmiałkowie podjęli się próby wejścia na szczyt tej niezdobytej góry – być może w poszukiwaniu mądrości oraz oświecenia lub też w pogoni za sławą lub innym pragnieniem skrywanym w głębi duszy. Tubylcy zamieszkujący podnóże góry dopingują śmiałków rozpoczynających wspinaczkę, wiedząc jednak, iż góra uzna większość z nich za niegodnych jej sekretów. Tych, których to spotka, czeka śmierć.

Same ściany góry, a także zdradzieckie warunki panujące na jej stokach, czynią wspinaczkę niezwykle trudną. Tutejsze skały usiane są powykręcanymi ciałami tych, którym nie udało się zdobyć szczytu. Wspinaczka jest rzeczą prawie niemożliwą – to wyczerpujący sprawdzian siły, charakteru, uporu, woli oraz determinacji. Niektórzy wspinają się tygodniami lub miesiącami, inni zaś jeden dzień, góra jest bowiem niestała i często się zmienia. Na tych, którzy jakimś cudem dotrą do celu, czekają kolejne próby. Część z nich znajduje na szczycie pustkę – porzucone ruiny i zatarte ryciny, których nie sposób odczytać. Oznacza to, że z nieznanych nikomu powodów góra uznała, iż wspinaczowi brak jest ducha.

Inni zaś widzą szczyt spowity pobłyskującym światłem, przez które dojrzeć można rozmaite cuda i odległe widoki – niesamowite, kuszące wizje mitycznej krainy. Większość z tych, którzy tu dotarli, nie jest w stanie sprostać tej ostatniej próbie – wycofują się, przerażeni widokiem owej nieludzkiej dziedziny. Spośród niewielu, którzy zdecydują się iść naprzód, większość nie wraca w ogóle, inni zaś pojawią się ponownie po upływie kilku minut, lat lub nawet wieków.

Pewne jest tylko jedno – ci, którzy wracają, są całkowicie odmienieni.

Aspekty

Niebo wokół Góry Targon pełne jest ciał niebieskich – słońc i księżyców, a także konstelacji, planet, przemierzających mrok ognistych komet, a także interesujących układów gwiazd. Żyjący u podnóża ludzie wierzą, że są to aspekty dawno zaginionych gwiezdnych istot – stworzeń, których wiek i potęga wymykają się ludzkiemu rozumieniu. Niektórzy wierzą, że zdarza im się schodzić z góry, przybrawszy błyszczące ciała tych wspinaczy, których uznają za godnych tego zaszczytu. Zdarza się to niezwykle rzadko, a o postaciach tych krążą niesamowite opowieści, przekazywane z pokolenia na pokolenie.

Pojawienie się jednego choć Aspektu jest rzeczą rzadką, dlatego wieści o kilku takich istotach, objawiających się jednocześnie, zasiały strach i niepewność wśród mieszkańców okolic góry. Jakież to zagrożenie wymaga, by tak wiele potężnych istot stawiło mu czoła?

Ciekawy wstęp, ale cóż takiego może on zwiastować? Pierwsze, co może przychodzić na myśl, to nowy bohater – przecież Riot zapowiadał Aurelion Sola na wiosnę. Chwileczkę, jest coś jeszcze… Przecież rework  Tarica miał pojawić się przed następnym bohaterem, czyżby ten czas już nadszedł? Niewykluczone, że obie te rzeczy niedługo nastąpią!

Strona eventowa zawiera, poza samym opowiadaniem o górze Targon, historie trzech postaci, które z niej pochodzą: Pantheona, Leony i Diany.

Dodatkowo, są też dwa puste miejsca, które prawdopodobnie z czasem zastąpią kolejne postacie. Jeśli więc jedną z nich będzie Taric, wciąż jest miejsce dla smoka!

Co Wy o tym myślicie? Jak oceniacie szanse na nowego bohatera związanego z tą górą? Dajcie znać w komentarzach!

Źródło

[latest_posts category=”leagueoflegends” count=”9″]