— Ostatnia stacja: Anielskie Siodło — zaanonsował konduktor, tak łagodnie, że ton jego głosu można by wziąć za szept. Podczas podróży truchło wodnika wskutek upału okropnie się pomarszczyło i zaczęło przypominać tobół z niewyprawionej skóry. Pośród zalegających w przedziale gęstych cieni, na siedzeniu Luciana umościło się jednak coś gorszego.

Składało się „to” z dymu i ognia, zębów i płomieni. Ramiona stwora przywodziły na myśl oręż należący do generała demonów, wydobyty z samego dna czeluści. Istota z grubsza przypominała człowieka – lub była człowiekiem ulepionym z pozostałości po obozowym ognisku. Na piersi lśnił jej odwrócony symbol szeryfów federalnych. Nogi miała niczym spopielone, strzeliste konary prastarych, żarzących się wiązów. Jej czerwone serce pulsowało gniewem zrodzonym w trzewiach ziemi.

— Boże — wymamrotał konduktor, nie wiedząc, do jakiego właściwie boga zwrócić swe błagania. Stwór podźwignął się na swoje groteskowe, długie i szczupłe nogi, wprawiając w ruch zalegające w pociągu powietrze. Wydawało się, że twarz schodzi mu z czaszki płatami. Gdy ogień piekielny rozświetlił jego krzywy, drwiący uśmiech, na jego ustach odmalował się wyraz przerażającego uniesienia.

W tej samej chwili popiół opadł i spośród ciemności wyłonił się Lucian.

— Wybacz, przyjacielu — powiedział. — Nie chcieliśmy cię przestraszyć.

Pracownik kolei jeszcze długo trząsł się w milczeniu. Tymczasem Lucian minął go, pokonał stalowy korytarz wagonu przedziałowego i wyszedł na zewnątrz, witając pochmurny wieczór. Był pewien, że mężczyzna będzie miał co opowiadać.

Anielskie Siodło. Prężnie rozwijające się miasto na granicy cywilizacji, gdzie drzewa rosły wysoko, a powietrze przesycone było zapachem miodu i wina. Nikt nie wiedział, co znajduje się za pierścieniem gigantycznych sosen u podnóża gór położonych na zachód, lecz mieszkańcy bez wątpienia dysponowali wystarczającą siłą ognia i liczebnością, by dać odpór wszystkiemu, co mogło napaść ich z odległych rubieży. Albo tak im się przynajmniej wydawało. Ci, którzy na dobre zadomowili się w Anielskim Siodle, niechętnie rozprawiali o tym, co czeka na śmiałków za górami. Żadne żywe stworzenie, zapuściwszy się równie daleko, nie wracało stamtąd w pełni władz umysłowych – o ile w ogóle wracało.

Lucian przepchnął się przez gwarny dworzec kolejowy w Siodle i dotarł do centrum miasteczka. Po drodze minął nie mniej niż trzech szarlatanów, z czego każdy próbował wcisnąć mu podróbkę magicznych maści pochodzących z uprzemysłowionego Wschodu, a także panienkę z szynku z ciałem kobry. Jej mętne spojrzenie skrywał welon, służący temu, aby porządni klienci zdołali choćby usiąść przy kontuarze i wychylić kieliszek czegoś mocniejszego, nie zmieniając się przy tym w granit.

W oddali od drwali i latarników, sklepów kolonialnych, przybytków uciech i warsztatu wyobcowanego rusznikarza – według plotek ponoć upadłego bóstwa – u wylotu głównej ulicy znajdował się szynk, z którego miasteczko słynęło w okolicy i poza nią. Zgodnie z tym, co powszechnie sobie opowiadano, gospoda prosperowała już w czasach, gdy w te strony zaczęli napływać pierwsi osadnicy, a może nawet jeszcze wcześniej. Lokal nosił nazwę „Ziemski Król”. Jego podwoje stały otworem dla każdego – mężczyzn, kobiet czy bestii – kto chciał uciec przed własnym przeznaczeniem… o ile ten ktoś był w posiadaniu odpowiedniej ilości gotówki.

Pod licznymi względami było to miejsce, w którym dało się całkowicie stracić poczucie rzeczywistości. Lucian nie miał już jednak zbyt wiele do stracenia, szczególnie wtedy, gdy chodziło o niego samego. Nieustannie odnosił wrażenie, że jego dusza to marionetka i ktoś inny pociąga za jej niewidzialne sznurki. Że za jego plecami bez przerwy szczerzy się cień. Nie mógł zostać tu na długo.

Ludzie niewiele wiedzieli o sadybach położonych daleko na zachodzie, a rezydujące w miasteczku istoty nie zamierzały wydać swoich cennych tajemnic bez walki. Miejscowi, o ile w ogóle mieli ochotę na rozmowę, nie zdradziliby mu informacji na żaden temat. Garstka tych, którzy tolerowali osadników, była natomiast zajęta pracą nad swoimi dziwnymi machinami.

Lucian musiał polegać na przyjaciołach. Większość tej grupy stanowili szeryfowie federalni, aczkolwiek oni nie odnosili się nader przychylnie do demonów, a właśnie w niego Lucian chcąc nie chcąc szybko się zmieniał. Spróbował sięgnąć pamięcią jeszcze dalej, do czasów sprzed rządowych kontraktów i brukowanych ulic St. Zaun. Do lat, kiedy był tylko młodym, zuchwałym strzelcem do wynajęcia. Poznał wtedy wielu druhów, żyjących i ginących z rewolwerem w ręce, ale na ich tle wyróżniał się jeden osobnik, jak zawsze nieugięty i uparty. Zbyt duży, by dało się go zabić, i zbyt stary, by umrzeć. Nie przypominał śmiertelnika per se, walczył jednak na długo przed tym, nim do brzegu tego kontynentu dobiły pierwsze statki, i zapewne będzie toczył swój bój wieki po tym, gdy po wszystkim innym zostanie wyłącznie pył i szept.

Lucian przekroczył próg szerokich odrzwi „Króla”. Kiedy szkaradni bywalcy baru mierzyli wzrokiem styranego nieznajomego, w środku na chwilę zapadła cisza. — Szukam długoroga — powiedział i wszyscy natychmiast z powrotem zajęli się grą w karty i piciem piwa. Piskliwe rzępolenie rozstrojonego pianina jeszcze bardziej wzmagało kakofonię niezrozumiałych okrzyków i nawoływań.

Obiekt swoich poszukiwań spostrzegł szybko: siedział na skraju kontuaru. Jego masywnej sylwetki nie dało się przeoczyć, nawet pośród hulającej po lokalu klienteli. Pomimo potężnej budowy, długoróg wolał trzymać się na uboczu. Niemniej jednak od czasu do czasu jacyś zadzierzyści junacy urządzali mu awantury o krzywe spojrzenie, z nadzieją, że ubiwszy bestię, okryją się chwałą i sławą. Finał zwad tego rodzaju nigdy nie był dla nich pozytywny i w większości przypadków buńczuczni delikwenci kończyli z czaszką zmiażdżoną w wyniku pojedynczego, błyskawicznego rąbnięcia bykiem.

Alistar był minotaurem, wysokim bez mała na trzy metry i szerokim na dwa. Kto wdawał się z nim w bójkę, ten mógł przewidzieć, co go czeka.

— Długorogu — powitał go Lucian.

— Szeryfie — odparł Alistar.

— Jestem w drodze do Nowego Edenu — wyjaśnił rewolwerowiec.

— Jak my wszyscy — zaripostował minotaur, gdy Lucian usiadł zaraz obok.

Alistar był już stary. Na świecie pozostało niewielu jego pobratymców, ale on niewątpliwie zamierzał przeżyć ich wszystkich. Za dnia dbał o swoją reputację szlachetnego osiłka, występując w obronie innych, słabszych istot, noce spędzał zaś na stołku przeznaczonym dla klientów połowę od niego mniejszych.

Obaj spojrzeli przed siebie z powagą w oczach. Nikt nie zjawiał się w Anielskim Siodle bez powodu, spośród wszystkich przybyszów do „Ziemskiego Króla” zaglądali natomiast jedynie nieszczęśnicy w naprawdę tragicznym położeniu. Ta osławiona speluna była domem dla renegatów i umarłych za życia. Rynsztokiem, w którym włóczędzy powoli staczali się na dno, a śmiałkowie ruszający w ostatni bój przepuszczali cały dobytek, nim na dobre zniknęli w dziczy.

Lucian zmierzał na daleki i niezbadany północny zachód, gdzie nie dojeżdżały żadne pociągi, pośród drzew przechadzali się zaś okrutni bogowie. Tropił źródło pogłoski, próbując wygrać wyścig z czasem.

Obaj wiedzieli, o jaką stawkę toczy się gra i po czyjej stronie leży przysługa, mimo że na żaden z tych tematów nie padło ani jedno słowo.

— Jak myślisz, co powie? — zapytał Alistar. — Jeśli w ogóle tam dotrzesz.

— Nie wiem — odrzekł Lucian. — Nie mam zielonego pojęcia.

Długoróg westchnął znad szklanicy, a raczej kufla z grubego aluminium, który był rozmiarów dziecka. Nigdy nie przepadał za długimi pożegnaniami.

— Pozwól, że narysuję ci mapę.

Lucian po raz pierwszy spotkał Sennę wylądowawszy na muszce broni – jej broni – podczas krwawej strzelaniny w jednej z najpodlejszych pijalni w Wąwozie Myszołowa. Co prawda do podobnych konfrontacji dochodziło tam wcale nierzadko, w tę była jednak zamieszana jakaś tępawa łowczyni nagród, która wymierzyła z broni do Przybysza odwróconego do niej plecami. Sytuacja zrobiła się nieciekawa.

Przybysze – zgodnie z tym, co sami twierdzili – pochodzili naraz zewsząd i znikąd. Byli istotami w czystych, wyprasowanych garniturach i uwielbiali hazard, przez co wyrobili sobie złą opinię wśród wyjętych spod prawa klanów i zrozpaczonych gospodarzy. Odnieść nad jednym zwycięstwo znaczyło zdobyć niewyobrażalne bogactwo, wyczarowane z powietrza i poręczone za pomocą należącej do danego Przybysza woskowej pieczęci – którą samą w sobie wyceniano na małą fortunę. Porażka stanowiła osobną kwestię. Przybysze stawali do zakładu wyłącznie wtedy, gdy druga strona zaoferowała im to, co w głębi serca sprawiało jej największe szczęście. Majątek ziemski, zegarek, dzieci, dusza… albo ulubiony nóż. Gra zawsze toczyła się o wysoką stawkę, choćby zainteresowany nawet nie wiedział, czym właściwie ryzykuje.

Krążyła pogłoska, jakoby pewne z tych stworzeń załatwiło na cacy Jeremiaha Jamesa, bajecznie bogatego potentata kolejowego, dla którego Lucian wykonywał niegdyś drobne zlecenia. Jeremiah był olbrzymem i kawałem niezłego drania. Gdy tylko stracił gigantyczny majątek, bezrozumnie wnosząc go jako stawkę w grze, i w jednej chwili stał się podwójnym bankrutem, wyznaczył za głowę Przybysza niebagatelną nagrodę.

Kiedy więc na słupie ogłoszeń w Wąwozie Myszołowa pośród listów gończych za moczymordami, rezunami i uzbrojonymi w strzelby koniokradami zawisła informacja o honorarium, które zapłacić chciał zrujnowany przemysłowiec, na wezwanie stawił się szereg łowców nagród. Nie trzeba było rewolwerowca, by to przewidzieć. Prócz pieniędzy i zadawania śmierci niewiele ich tak naprawdę interesowało.

Łowczyni chwyciła za spluwę niemal bez ostrzeżenia, a w sali natychmiast zapadła cisza. Przybysz dalej sączył swoją whiskey ze spokojem implikującym brak jakichkolwiek zamiarów, przyjaznych czy wrogich. W pomieszczeniu, pomijając standardową miejską zbieraninę złożoną z silnie uzbrojonych kanalii i morderców, przebywali jeszcze Senna, paru szeryfów federalnych i długoróg. Wszyscy czekali na to, aż ktoś wykona pierwszy ruch.

— Posłuchaj, przyjacielu — zagaiła przymilnie łowczyni słodkim głosem, w którym pobrzmiewała żądza krwi. — Wiem, że masz to, czego szukam. Oddaj mi to grzecznie, a wszyscy wyjdziemy stąd w takim stanie, w jakim tu przyszliśmy.

Przybysz nie odezwał się ani słowem, był niewzruszony i wyciszony. Na jego twarzy odmalowała się pogoda ducha przywodząca na myśl minę porcelanowej lalki. Groźby napastniczki, dzierżącej dwa sześciostrzałowe rewolwery, nie zrobiły na nim wrażenia. Od samego początku wiedział, że będzie na niego czyhała. Pewnie jeszcze zanim podjęła się zlecenia. Jednakże w upalnym świetle zachodzącego słońca, w stanie podchmielenia na krańcu świata, nie dało się określić, kogo świerzbiła ręka, by chwycić za broń, a kto zwyczajnie blefował.

Ciszę przerwała wreszcie łowczyni, pociągając za cyngiel. Z jej lufy z hukiem wystrzelił pocisk ciężkiego kalibru i trafił istotę w środek piersi. Ciało Przybysza wydęło się w przeciwną stronę. Nad raną kłębił się czarny dym, przyjmujący formę wron. Wtem z mglistej chmury wyłonił się wielki, straszliwy pazur, wbijając się w stół, przy którym siedzieli pokerzyści. Sala od ściany do ściany została zasłana kartami i żetonami oraz zbryzgana parującą krwią. Łowczyni wyrzuciła z bębenka łuski.

Lucian wymierzył z broni w łowczynię, a szeryfowie w niego. Długoróg przedarł się przez kontuar, nie zamierzał bowiem przegapić ani chwili więcej z rozpoczętej już rozróby. Lufy wszystkich znajdujących się w spelunie gnatów zalśniły ogniem. Kulom pokłonili się nie tylko miejscowi zakapiorzy, lecz także przedstawiciele władz. Lucian, chcąc się ukryć, wskoczył za stół do bilarda – i nagle popadł w tarapaty zupełnie innego rodzaju.

— Serwus, nieznajomy — powiedziała Senna, bezpardonowo przytykając Lucianowi rewolwer do czoła. Miała oczy koloru łagodnych zboczy prerii, upstrzone cętkami czerni, i Lucian nieomal zapomniał, że przystawiono mu do głowy naładowaną broń.

— Droga pani — odrzekł.

— Wnoszę, że uważasz tych poczciwych osobników za swoich towarzyszy, zgadza się? — zapytała. Obok nich bezwładnie opadły nafaszerowane ołowiem zwłoki barmana. Znad jego ust łagodnie uniosły się strużki czarnego dymu.

— Nie wszystkich — wyjaśnił Lucian.

Senna uchyliła się, gdy kolejny pocisk przedziurawił stół na wylot, odrywając przy okazji kawał drewna. Poruszyła się tak szybko, że Lucian prawie tego nie zauważył. Z drugiej strony nigdy też nie widział, by ktokolwiek zdołał uniknąć kuli. Szczególnie z podobną pewnością siebie, której Sennie ewidentnie nie brakowało.

Uśmiechnęła się ciepło, a w świetle zalśniła jej odznaka. Gwiazda naczelnego szeryfa. Jednego z najszybszych i najbardziej niebezpiecznych rewolwerowców na całym świecie.

— Każdy ma to, na co zasłużył — powiedziała, szczerząc zęby i delikatnym ruchem ręki konfiskując Lucianowi broń. — Bez obaw, oddam ci ją… o ile nie padniesz tu martwy.

Szybko oddała dwa strzały z ukrycia, po czym na powrót włączyła się do walki. Lucian został na miejscu, nie potrafiąc zrozumieć, co się właściwie stało.

Resztę konfrontacji pamiętał jak przez mgłę. W pewnym momencie łowczyni nagród wydarła z rozedrganego ciała Przybysza jakiś umazany olejem przedmiot i wybiegła przez drzwi szynku. Stwór pognał tuż za nią, wrzeszcząc wniebogłosy. Większość klientów zginęła i ostatecznie nie było już do kogo strzelać, dlatego spragnione mocniejszych trunków niedobitki przeniosły się do knajpy położonej po przeciwnej stronie ulicy. W Wąwozie Myszołowa nigdy nie brakowało trupów ani napojów wyskokowych.

Jak często twierdzili inni szeryfowie, to właśnie w tamtej chwili Lucian postanowił rzucić dotychczasowe zajęcie i zacząć polować na potwory na zlecenie władz.

Nie omieszkali przy tym wspominać, że nie skłoniła go do tego chęć ratowania bezbronnych przed potworami, lecz raczej śliczna dziewczyna, która z uśmiechem unikała pocisków.

Mapa narysowana przez długoroga okazała się przydatna, choć niechlujna. Lucian odnosił wrażenie, że idzie już chyba z tysiąc lat, posiłkując się wskazówkami Alistara. Dotarł na północ od Anielskiego Siodła dalej, niż większość żywych istot w ogóle odważyłaby się zapuścić. Kolory wydawały się tutaj bardziej soczyste, powietrze tchnęło dziwną magią, a gdy zapadał w drzemkę, mógł przysiąc, że na skraju pola widzenia dostrzega czające się i obserwujące go kolosalne stwory. Mimo to Lucian nie odczuwał strachu. Kiedy słońce zaczęło chylić się ku zachodowi, rozbił obóz i spróbował intensywnie się skupić. Nocą cień zyskiwał największą głębię.

Czuł, jak zło stara się przygiąć go do ziemi i wyrwać z doczesnej powłoki. Wkrótce Luciana jęła swędzieć skóra, która niedługo potem odeszła płatami. Bezwiednie wykrzywił usta w wilczym uśmiechu. Doznawał ciepła pełgających po nim płomieni. W swoim głosie słyszał demoniczny szept. Miał wrażenie, że utonie w skwierczącym inferno, kiedy porośnięta bylicami, fioletowoniebieska równina przerodziła się w morze piekielnego ognia. I jeszcze ten wszechogarniający gniew. Koszmarny, wiekuisty gniew. Wstyd. Wstręt. Żółć – przejaw nienawiści biorący początek w mroku zalegającym w jego duszy. Prawdziwy pojedynek Luciana zaczynał się dopiero wtedy, gdy demon przejmował nad nim kontrolę. Resztkami wewnętrznych sił próbował wówczas z powrotem wywalczyć panowanie nad swym ciałem.

Ostatnio transformacja zaczęła trwać dłużej, niż Lucian uznawał za stosowne.

Poczuł, że mrowi go skóra, patrząc, jak pęka w styczności z chłodnym, nocnym powietrzem. Oparł się o stary pień, starając się przybrać jak najwygodniejszą pozycję. Napiął wszystkie mięśnie w oczekiwaniu na zmianę, walkę i obietnicę poranka.

Jego spojrzenie zasnuła mgła. Niebo, zawładnięte przez permanentny zmierzch, obwiedzione płomieniami, przybrało barwę głębokiego szkarłatu. Otaczające Luciana drzewa sprawiały wrażenie upiornych totemów, pozostawionych w gęstej, nadprzyrodzonej szarzyźnie. Świat w swojej naturalnej postaci – kalejdoskop stepowych zieleni i brązów – oświetlało jedynie obozowe ognisko. Rozpoczęła się przemiana.

A jeśli nie była to przemiana, zbliżało się coś znacznie gorszego.

Z głębi lasu dobiegł go gwizd lokomotywy. Dźwięk wydawał się głuchy, zniekształcony i rozwlekły, jak gdyby powoli dobywał się z rdzawej mgły widocznej w demonicznej wizji. Było to coś nowego. Najwyraźniej zbliżała się istota, z którą Lucian nie czuł się gotów zmierzyć. Do cna pochłonęła go walka z samym sobą, nie zdołał więc się rozejrzeć ani nawet wyciągnąć broni. Próbował się poderwać, gdy nagle pierwotny gąszcz niczym zapałki rozczłonkowały masywne, metalowe odnóża, niezgrabnie taszcząc za sobą ogromny tułów. Nie mógł się poruszyć; nie potrafił odwrócić spojrzenia od rozżarzonych serc zgłodniałych powietrza węgli, od makabrycznego cielska, czy od dymu unoszącego się znad pękatych zaworów spustowych, osadzonych wzdłuż ramion martwego od dawna olbrzyma.

„To diabeł” — pomyślał Lucian. „Kolejny diabeł”.

Niezdarny stwór stanął naprzeciwko niego, nadal spowity mgłą, po czym ugiął swoje mocarne nogi w kolanach. Z cienia wynurzyło się znajome oblicze, opromienione światłem ogniska.

— Lucianie — przemówiła istota.

Lucian natychmiast ją rozpoznał – czy raczej jego. Był to milioner, który wiele lat temu podczas gry w ciemno z Przybyszem położył na szali własne serce. Od dawna uznawano go za zaginionego lub zgoła martwego.

— Jeremiah?

Stary kapitalista zachichotał. Uległ odrażającym deformacjom, został pozbawiony nawet najmniejszych cech, które mogły upodabniać go do zwyczajnych śmiertelników. Każdą z nich zastąpiły piekielne mechanizmy parowe i wypatroszone kadłuby kilkunastu zdewastowanych pociągów towarowych. Brzuch napuchnięty miał od ukropu buchającego z diabelskiego pieca. Wydawało się, że jego trzewia wabią płomienie dzielącego obu wędrowców obozowego ogniska, zupełnie jakby Jeremiah był w stanie je w siebie wchłonąć.

— Wyrzekłem się tego imienia, panie szeryfie — powiedział, a jego głos zalał otaczającą ich przestrzeń niczym parząca zawiesina. Lucian siedział przed nim, nie mogąc się ruszyć. — Teraz możesz nazywać mnie Urgotem, takie miano sobie bowiem obrałem.

— Wiem, nad czym się zastanawiasz — ciągnął. — Musisz zrozumieć, że moje wysiłki, aby ucywilizować tę krainę straceńców, zostały doszczętnie sparaliżowane. Mój plan stworzenia wspaniałego imperium stali spalił na panewce. Pozwoliłem bowiem, by zawładnęła mną pycha. Tak jak ty zawarłem niegdyś pakt… i zapłaciłem za to naprawdę słoną cenę.

Kolos położył rękę w miejscu, gdzie powinno bić jego serce. Teraz jednak znajdowała się tam wyłącznie sklejona gruda rozżarzonej do białości miedzi. Pogłoski okazały się prawdziwe. Jeremiah nie żył.

— Nie spotkała mnie śmierć — wyjaśnił, jak gdyby myśl Luciana przywędrowała do niego w powietrzu. — Choć w chwili, gdy odzyskałem swój cenny dobytek, było o wiele za późno, by dało się mnie uznawać za żywego. Moje ciało zostało porzucone na skraju pustyni przez pewnych… druhów… świadomych już tego, jak wysoką cenę płaci się za zdradę. Niemniej jednak, jak ci dobrze wiadomo, po świecie włóczy się cały tabun diabłów… potwór zainteresowany mną złożył mi wyjątkowo kuszącą propozycję. W odróżnieniu od istoty, której nie zdołałeś zgładzić.

Urgota i Luciana dzieliła teraz naprawdę niewielka odległość. Płomienie ogniska bez końca pięły się w górę, trafiając prosto do żołądka stwora. Z jego wnętrza echem niósł się zgrzyt tysiąca wygłodniałych zębatek. Rewolwerowiec wyobraził sobie żarłoczną paszczę, która skuwa firmament łańcuchami, aby przełknąć go w całości.

— Wiem, że przegrasz pojedynek, jaki ze sobą toczysz, szeryfie. Tak było w moim przypadku. Zrujnowany w wyniku porażki, wstąpiłem na drogę pospolitego bandytyzmu, badając najmroczniejsze zakamarki mojej żałosnej wyobraźni śmiertelnika. Gdy pójdziesz w moje ślady – w co nie wątpię – mam zamiar spotkać się z istotą, która przyoblecze twoje ciało. Musimy… omówić wiele ważnych spraw.

Kiedy Urgot skończył swój wywód, potężne metalowe nogi poniosły go w dal, aż wreszcie z zasięgu wzroku zniknęła nawet jego świetlista piekielna paszczęka. Nieboskłon zmienił barwę, a potem zupełnie pociemniał. Przydymiony blask słońca po raz wtóry zastąpiła chłodna, bezgwiezdna noc. Lucian został sam.

Cień miał wkrótce zdobyć nad nim władzę.

Musiał zatem działać niezwłocznie.